اولین طلوع یک غروب غم انگیز

آسمان غمت، اشک باران را جاری، کهکشان کدورت را ترسیم، دیده خورشید را خاموش و انوار ماه را هم به محاق برده است.

در اولین روزهای غیبت تو، قلم نمی‌گرید، سطر سیاه پوش شده، واژه ها جان به لب، کلمات شرمسار، جملات بی معنا، متنها مبهوت، خودکار، خجل، مداد، محزون، مًرَکّب مذموم، صفحات سیاه و فکر یارانت نیز بغض کرده است.

پژمان عزیز: در صبح فقدانت، تیتر به آخر خط رسیده است، لید به لقاء پیوسته، موضوع متحیر‌، مقدمه رنگ مرگ گرفته، نتیجه ناپیدا، فهرست فرسوده و منابع محو شده اند.

ای اسوه اخلاق، پس از تو: گروه گریان، کانال کِدِر، سایت سربزیر، پایگاه پکر، رسانه رُخ فروبسته، دیده بسیج بارانی، نشریه نگران، خانه خسته، هفته در حسرت، خبرنگاران، خراب و و روزمان نیز حزین شده است.

ای مرد مجاهد، طلایه دار ایثار، شیدای شهادت و پرچمدار پژاره و پختگی. در شام غریبانت، رُخ رسانه رنگ باخته، خروش خبر فرو نشسته، اطلاع رسانی در عزا و اصحاب قلم قرین اشک و عذابند و خانه مطبوعات درعطش جدایی تو میسوزد.

ای دِرَفش دُرنشان دانایی، به صداقت تو مفتخریم و برای نَفَس‌های در گلو مانده‌ات گریان و در وداع غریبانه‌ات به درگاه خدا شکوه می‌بریم و بر سیمای کریه کرونا لعن و نفرین ابدی نثار می‌کنیم.

سفر بخیر رفیق. ای یار خوش نگار.

***********

سیدحرمت الله موسوی مقدم😢