▫️به بهانه دوازدهمین سالروز کوچ ابدی حاج ماشاءالله رشنوادی

در میان همکارانِ مطبوعاتی ، آنان که سالهای پیش از هجوم فضای مجازی را به یاد دارند و در سراشیبِی عبرت خیز حیات افتاده اند، عموماً با نام پرآوازه ی حاج”ماشاءالله رشنوادی” آشناهستند، وی با بیش از ۴۰ سال سابقه کار خبرنگاری در ۱۴دیماه ۸۷ در سن ۶۷ سالگی چشم از جهانِ فانی فرو بست.

“پیر مطبوعات ایلام” فعالیت رسمی مطبوعاتی خویش را در سال ۱۳۴۶با ایجاد دفتر سرپرستی روزنامه اطلاعات در ایلام آغاز، سرپرستی خبرگزاری ایرنا(پارس سابق) را در سال ۱۳۴۸ در این دیار تاسیس و اولین خبرنگار رسمی رادیو تلویزیونِ ایلامِ آن دوران بود. در اوایل دهه ۷۰ سردبیری هفته نامه “پیک ایلام” را برعهده گرفت و با تلاش خود نگذاشت روند انتشار آن حتی یک شماره به تاخیر بیفتد؛ به کیفیت بیشتر از کمیت اعتقاد و رسانه اش را مانند بچه هایش دوست داشت؛ بخاطر وسواس هایی که برای کارش به خرج می داد، بیش از ۱۰۰ بخیه بر قلبش نشست.

برای اهلِ خبرِ آن دوران، ممکن است حاج ماشالله تند مزاج و عصبی و برآشفته جلوه کرده باشد اما پرخاش های او بر کسانی که با روحیه اش آشنا بودند، قابل تحمل و همچون انگبین بود. هر آدمیزاده ای رگ حساسی دارد و به چیزی غیورانه عشق می ورزد و می خواهد معشوقش از تعرضِ دیگران محفوظ بماند؛ پیر مطبوعات ایلام هم عاشق بود؛ عاشق عرصه ی مطبوعات به معنی وسیع کلمه و در راه این عشق و پاسداری، معشوقی بسیار غیرتی و بی گذشت بود. خبرنگاری را یک “رسالت” می دانست و گلایه داشت افرادی که الفبای خبرنگاری را نمی دانند، بدون گذران دوره های آموزشی متناسب و مناسب، بطور فله ای در این وادی گام می نهند.

دلش می خواست هرکس هر قدمی که در این راه می نهد کامل و بی اشتباه باشد و در مسیر این آرزو، بسیاری از جوانانِ آن دوران را طعمه ی تندی نقدهای خود می نمود؛ صراحت و بی پروایی اش در جلسات، حرمت و ارزشی برایش جلب کرده بود. این عصبیت چون منبعث از صفا و صمیمیت بود بر بسیاری از نرم گویی های ریاکارانه برتری داشت؛ به همین دلیل، اهلِ بصیرت پرخاش های او -چون زائیده ی عشقی معنوی بود- را با نوعی تقدس و حرمت بر چشم می گذاشتند. هیچگاه بدون دعوت در جلسه‌ای حاضر نمی‌شد. معتقد بود باید به شأن و جایگاه اصحاب رسانه احترام گذاشته شود؛ چیزی را که نمی پسندید رد می کرد، راهی که دوست نداشت نمی رفت و کاری که نمی خواست نمی کرد.

گرچه او در کار خبر مشکل پسند بود، اما در دیگر شئون زندگی بغایت آسان گیر، آرام و بردبار می نمود؛ از مضایقه برکنار و اگر اهلی می دید از نثار و حتی ایثارِ داشته ها و دانسته هایش دریغ نمی ورزید. یک ژورنالیست به معنی کلمه بود؛ با همه ی روان نویسی ها و شیرین کاری ها و فرصت جویی ها و انتقادها که ملازم ناگزیر این شغل است.

سخنان سردبیر پیکِ دوران او، عصاره ی اندیشه و دغدغه های ماشاءالله است که خدا کند تمام آثار بازمانده ودر حال فراموشی اش در “پیک ایلام” به دست آدمیزاده ی با فضیلتی بیفتد که به چاپ و انتشارشان اقدام کند…

به راستی که دوازدهمین سالِ محرومیت فضای رسانه ای ایلام از لطف و صفای مرحوم رشنوادی است که با زبان طنز و شوخ طبعی اش همواره فضای مطبوعات ایلام را به طراوت وا می داشت…

روحش شاد و یادش گرامی باد.