به اضافه ی شصت

فرشته قاسمیان – زندگی در گذر است و ما هر روز بیشتر به این نتیجه می رسیم که چند صباحی بیشتر در این دنیای فانی مهمان نیستیم، اما هر روز روزمرگی‌هایمان به ما فرصت اندیشیدن به این امر حتمی را نمی‌دهد به قول معروف تا بوده همین بوده، غفلت و فراموشی.

اما در بزرگسالی گهگاهی سری به دوران خوش کودکی می‌زنیم و لبخندی غمناک بر لبمان می نشیند.

افسوس می‌خوریم که ای کاش قدر می‌دانستیم، یا زندگی در همان دوران نونهالی متوقف می‌شد.

اگر به چند دهه‌های گذشته برگردیم، دهه‌ی شصت مملو از کودکانی است که در مرز بین دنیای تکنولوژی و دنیای بدون بازیها و ابزارهای الکترونیکی امروز، دهه شصتی‌ها آخرین نسل از دنیای ساده و پر از قصه‌های جن و پری هستند، نسلی مملو از خاطرات ماندگار، نسل آبتنی‌های تابستان میان جوی‌های آب، نسل کودکان شانسی، بامیه عسلی، گوجه سبز، یخمک و پشمک فروش، کودکان این دهه همپای والدینشان کار می‌کردند.

اگر اکنون ماشین زمان وجود داشت و سری به کودکان دهه شصت در روستاها می‌زدید، بچه‌هایی را مشادهده می‌کردید که در مزارع و باغات، حتی بیشتر از پدر و مادرهایشان کار می‌کردند، کودکانی که حتی اعتراض کردن را هم نمی‌دانستند و فقط اطاعت می‌کردند.

خیلی به این بچه‌ها فکر می‌کنم، شاید چون خودم هم یکی از آنها هستم، چرا آن موقع کسی نمی‌گفت بازی کردن و اوقاتمان را در کنار دوستانمان به خوشی سپری کردن حق مسلم ماست، افسوس که هیچ کس نگفت، اکنون وقت بازیست نه کار…

از طرف دیگر ما آخرین نسلی هستیم که در کوچه‌ها بازی کردیم.

آخرین نسلی هستیم که باید در اقتصاد خانواده نقشی پر رنگ داشته باشیم.

آخرین نسلی هستیم که با کوچکترین شیطنت هم در مدرسه و هم خانه کتک مفصلی می‌خوردیم

آخرین‌های مظلوم بابا آب داد، آن مرد در باران آمد

آخرین‌های ترس از جنگ و آوارگی

آخرین بچه‌هایی که بابا و مامان‌های واقعی برای کودکان کوچکتر از خود بودند

آخرین نسل عروسک‌های دست ساز و توپ‌های پلاستیکی پاره پاره

آخرین نسل‌های گریه‌های بی‌صدا از ننوشتن مشق‌های طولانی

آخرین‌های سادگی، بی‌آلایشی، صفا و صمیمت و قهر و آشتی‌های یک ثانیه‌ای

ما آخرین نسلی هستیم که در عروسی‌ها فقط در فکر گرفتن شکلات‌هایی بودیم که بر سر عروس فرود می‌آمدن

ما آخرین‌های دوست داشتنی با وقاریم، جای زخم‌های بازی‌های کودکیمان هنوز با ماست، هنوز هم تک تک شعرهای کودکی را از بریم.

هنوز هم می‌خوانیم از امید و دوست داشتن چرا که ما کودکان دهه شصتیم، دلتنگیم ولی هستیم…