نویسندگان رسانه‌های مجازی؛ از “رایزنان فرهنگی” تا “راهزنان فرهنگی”

در ازدحام نوشته‌های صد من یک غاز برخی شبکه‌های اجتماعی زردنویس، گاهی امیدوار می شویم که هنوز اهل قلم در ژرفای مفاهیم انسانی و فرهنگی، در عرصه رسانه‌های مجازی، غور می‌کنند و فهم و عقلانیت را پیشقراول همه روشنی‌ها و بهروزی‌ها بازتعریف می‌کنند.و همواره چراغی فراروی تاریکزار بشریت روشن نگه داشته‌اند بی مزد و منت. در واقع اینان همان رایزنان راستین فرهنگی‌اند.

گاه گاهی هم می خوانیم که جماعتی نویسنده بَدَلی با قلم‌های خسته و بسته، با نَمامی، وقیحانه قلم فروشی می‌کنند تا رقمی بابت مزد کُلنگ کاری فرهنگی خود ارتزاق کنند و سفارش‌دهندگان سوژه‌‌های خاص را خشنود نگه دارند و انعامی مضاعف به کف آرند. در این رهگذار هر مقدار که واژه‌ها و پاراگراف‌هایشان به رنگ وقاحت، توهین، دشنام، هتاکی و … نگاشته شوند، مبلغی و رقمی افزون‌تر کاسبی خواهند کرد. در واقع این کاسبان قلم، نه تنها به دنبال بیداری و آگاهی جامعه نیستند بلکه خود نیز در خواب غفلت فرو رفته‌اند. به قول نیمایوشیج:”غمِ این خُفته‌ی چَند خواب در چشمِ تَرَم می‌شِکَنَد …”

اینان همان “راهزنان فرهنگی‌‌اند که به ساحت شریف “رایزنان فرهنگی” همچون مهمانانی ناخوانده ورود یافته‌اند چراکه با فرصت طلبی از فقدان قانون نظارت بر هزاران شبکه‌‌ی اجتماعی، با نگاشتن چند پاراگراف ضعیف و سخیف، خود را نویسنده و صاحب‌نظر حوزه فرهنگ و رسانه تلقی می‌کند و گناه این جریان ضدفرهنگی بر گردن کسانی است که بی‌قاعده ومعیار، بَه بَه و چَه چَه نثار این جماعت جمود اندیش، می کنند.

باری در فضای مخدوش رسانه‌های مجازی، برخی افراد به اصطلاح اهل قلم، در مقابل آسیب‌های اجتماعی و فرهنگی، سر در گریبان فرو برده و با ژست‌های نامتعارف ژورنالیستی، در راستای تأمین منافع کارفرمایان رسانه‌ای خود از عنوان صاحب قلم، نویسنده مطبوعاتی، روزنامه نگار و … استفاده ابزاری می‌کنند و در بزنگاه مخاطره نقد دولت ها و دفاع از مطالبات مردم، در خانه موش اتراق می‌کنند. در واقع این جماعت مخاطب “ابوحنیفه اسکافی” هستند که؛

با دوات و قلم و شعر چه کار است تورا

خیز و بردار تش و دستره و بیل و پشنگ

در خاتمه با نکوداشت اهل قلم راستین که هیچگاه در همه دولت ها و در هیچ آیین رسمی، زیر پایشان، فرش قرمز پهن نشده است باید گفت که روز قلم فرصتی است تا یک بار دیگر بیندیشیم و بنویسیم که قلم، هم می تواند آتش جنگ ها را خاموش کند وهم می تواند با قداست و جایگاه معنوی و متعالی خود، امید و روشنی تقریر کند، آزادگی را معنی کند، شهید بسازد و مگر نه این است که؛
این قلم‌ها هستند که شهدا را می سازند؟!»