نقره داغ آبی در کوره نورد فولاد   * سیروس کریمی

یکشنبه شب در فینال جام حذفی استقلال تهران و فولاد از ساعت ۲۰:۳۰ در ورزشگاه نقش جهان به مصاف هم رفتند؛فینال رقابت های جام حذفی با برد شاگردان نکونام در ضربات پنالتی برابر آبی های تهران پایان یافت.

بازی،در کل بازی جالب و هیجان انگیزی نبود و شاید اگر ده دقیقه آخر بازی در وقت قانونی که با حملات دامنه دار فولاد همراه شد را از بازی بیرون بیاوریم به هیچ عنوان یک بازی در شأن فینال جام حذفی فوتبال ایران نبود.

استقلال مثل بیشتر بازی های خود در نیم فصل دوم با سیستم ۲-۱-۴-۳ وارد میدان شد و محرومیت محمد دانشگر، مدافع میانی آبی ها هم نتوانست مانع سه دفاعه بازی کردن شاگردان مجیدی شود، سرمربی جوان استقلال با بازی دادن محمد نادری در پست دفاع میانی همان سیستم و قالب بازی های قبلی خود را حفظ کرد.

این بازی اولین دیداری نبود که نادری در پست مدافع میانی به جای وینگر بک چپ برای استقلال به میدان می رفت و همانطور که گفتیم محرومیت دانشگر هم مزید بر علت شد تا نادری این بازی هم در این پست بازی کند و فرهاد مجیدی برای چینش بازیکنان در این پست دست بسته ای داشته باشد.

نکته جالب این بازی، حضور دو مهاجم استقلال یعنی ارسلان مطهری و آرمان رمضانی روی نیمکت بود تا سبحان خاقانی به عنوان زوج مهدی قائدی در این دیدار بازی کند. با توجه به درخشش خاقانی مقابل گل گهر و سرعت خوب این بازیکن هنگام ترانزیشن مثبت و انتقال توپ از خط دفاعی به خط حمله فرهاد مجیدی تصمیم گرفته بود تا این بازیکن جوان را فیکس کند. سبحان خاقانی در بازی  مقابل گل گهر روی یک حرکت ترکیبی و سریع خودش را به محوطه جریه تیم سیرجانی رساند و یک ضربه پنالتی برای تیمش به ارمغان آورد. با توجه به این که عمده استراتژی های استقلال برای گل زنی روی انتقال سریع توپ از خط دفاع به حمله آن هم در زمان ضد حملات است در نگاه اول پیش بینی می شد این تغییر، موقعیت های خوبی را برای استقلال بسازد اما به غیر از یک صحنه که خاقانی یک همکاری خوب با وریا غفوری داشت شاهد حرکت خاص و متمایز کننده ای از سوی خاقانی نبودیم. البته اکثر مهره های هجومی استقلال دراین دیدار نتوانستند حرکات موثری داشته باشند.

ولی فولاد دیگر به سبک بازی نکونام عادت کرده است و فوتبال فشرده در دفاع و ضد حملات برق آسا و در هنگام حمله ایجاد موقعیت های فروان در چند دقیقه با فشار روی مدافعان و باز پس گیری توپ از آنها و ایجاد موقعیت جدید را به بازیکنان دیکته کرده است.

فولاد از لحاظ بازسازی ساختار دفاعی هنگام از دست دادن توپ یکی از بهترین تیم های ایران است و همین حرکات سریع از سوی مدافعان،‌ فضایی به استقلالی ها برای انتقال های سریع نمی داد؛البته خود آبی ها هم در اکثر صحنه ها بی دلیل توپ را بلند می کردند و این اتفاق در شرایطی بود که آن ها مهاجم بلند زنی برای کنترل توپ های بلند نداشتند.البته فشاری که فولادی ها روی برخی از صحنه ها می آوردند بی دلیل و بی تاثیر نبود.

آغاز نیمه دوم با ورود ارسلان مطهری دو مهاجم استقلال در فاز دفاع جلو تر از فرشید قرار می گرفتند و همین اتفاق به کلی مهاجمان استقلال را از جریان بازی خارج کرد، ‌مطهری مجموعا ۳۶ بار توپ را لمس کرد. در نیمه اول عقب آمدن دو مهره هجومی استقلال در چنین لحظاتی هم می توانست سرعت بیشتری به انتقال توپ های آبی ها ببخشد و هم می توانست با نفوذ ناگهانی این دو مهره و به عقب آمدن اسماعیلی یکی از دفاع های میانی فولاد را به اشتباه بیاندازد و مهره های خط دفاعی فولاد از لحاظ یارگیری دچار مشکل شوند؛اما در واقع ما شاهد چنین صحنه هایی نبودیم و شاید اگر استقلالی ها می توانستند روی چند صحنه توپ را پس از بازپس گیری سریع به آن منطقه برسانند، با این آرایش صاحب موقعیت می شدند اما استقلالی ها به جز یکی دو صحنه در نیمه اول نتوانستند موقعیت خاصی در ۹۰ دقیقه روی دروازه حریف ایجاد کنند.

نکته مهم و اساسی بازی ترس و استرس بازیکنان هر دوتیم بود چیزی که در این سطح از فوتبال اصلا قابل قبول نیست.شاید به بازیکنان جوان فولاد برای استرس نتوان ایراد زیادی گرفت اما پذیرش این استرس از بازیکنان با تجربه استقلال که داعیه قهرمانی و ادعای بزرگی دارند قابل قبول نیست.

برای مثال در چندین صحنه دیدیم که یکی بازیکنان از پشت سر بازیکن صاحب توپ استقلال که نزدیک خط قرار دارد اورلپ می کند اما با پاس اشتباه یا سانتر ناامید کننده کار پایان می یافت و این چیزی جز ترس از شکست و استرس نیست.

اگر به عنوان یک بیننده بی طرف به این بازی نگاه می کردید قطعا متوجه می شدید بازی استقلال از لحاظ هجومی طراوت بالایی نداشت البته نباید از بازی خوب فولاد در هافبک و دفاع و البته بازی خوب احمد زاده و آبشک و نیک نفس هافبک های فولاد که با جنگندگی و دوندگی عملا میانه میدان را در طول بازی از آن خود کرده بودند به راحتی گذشت.

شاید از نگاه هواداری می شود برای این سبک بازی به مربیان حق داد که فینال جام حذفی جای ریسک های خطرناک نیست و مربیان ترجیح می دهند راه ایمن تری را برای پیروزی پیدا کنند. در این بازی ما دقیقا شاهد دوگانه ریسک پذیری و احتیاط بودیم مربیان دو تیم در چنین شرایطی احتیاط را شرط عقل دانستند و ریسک بزرگی نکردند با این تفاوت که فولادی ها از این قضیه به صورت هدفدارتری استفاده کردند.

فولاد در نیمه دوم استفاده ویژه ای از ضربات ایستگاهی کرد؛روی چند صحنه نیز ساختار دفاعی استقلال روی همین توپ های بلند شکننده ظاهر شد و استقلالی ها در این قضیه از فاکتور شانس بهره مند شدند.

در وقت های اضافه هم سرمربیان هر دو تیم بیشتر از قبل جانب احتیاط را نگه داشتند و به دنبال کشیده شدن بازی به ضربات پنالتی بودند.

فرهاد مجیدی باید بپذیرد قرار نیست چون پرسپولیس و گل گهر را با ضربات پنالتی شکست داده (اولی در ضیافت جبار پنالتی ها و دومی در جریان بازی)،‌ همه تیم های جهان را در ضربات پنالتی شکست دهد.

تیم ها وقتی سعی دارند بازی را به ضربات پنالتی ببرند که دو حالت داشته باشند.

اول تیم مقابل خیلی از شما قوی تر باشد و راهی بجز پنالتی در بردنشان نباشد.

دوم فوتبال تیم خود ضعیف باشد یا به اصطلاح فوتبال آن روزتان ضعیف باشد.

در‌ ضربات پنالتی در واقع موفقیت تیم شما در گروی شانس است و همه چیز را به اما و اگر می کشانید. یادمان باشد که تئوریسین های بزرگ فوتبال روی کاغذ به هیچ عنوان چنین جریانی را تایید نمی کنند.

طرفداران استقلال باید قبول کنند که استقلال ریسک نکرد و ترسو بازی کرد و باخت به همین سادگی.

فرهاد مجیدی هم باید از تمام این اتفاقات درس بگیرد، مربی باید به موقع ریسک کند، و به موقع ترس های خود را کنار بگذارد‌.

نکته مهم آخر بازی تنها بودن مجیدی روی نیمکت استقلال بود.

در حالی که ابتدای فصل از کادر فنی شلوغ استقلال انتقاد می شد، این روز ها کادرفنی استقلال خلوت خلوت است و آبی ها ظاهرا از آن ور بام افتاده اند و این حق انتخاب ها را کم می کند؛شاید اگر در کادر فنی استقلال مربی با تجربه ای بود می توانست تشخیص دهد که نباید به بازیکنی که در طول ۱۲۰ دقیقه یک بار هم پایش به توپ نخورده پنالتی بدهد،‌

به هر حال استقلال به ترس های خود باخت.کادر فنی این تیم  باید مصمم تر از گذشته به آینده فکر کند چرا که تا سی و چند روز دیگر در بازی حذفی لیگ قهرمانان آسیا باید به مصاف الهلال قدرتمند برود که تیمی بسیار قوی تر از فولاد است و اگر مثل این بازی نا امید کننده خود در بازی فینال حذفی به مصاف الهلال برود شاید فاجعه ای شبیه بازی چند سال پیش العین برایش رقم بخورد.

و نکته آخر اینکه این استقلال اصلا حال خوبی ندارد؛طرافداران ناامید و سرخورده،بازیکنان میلیاردی و پر ادعا که از روی شکم سیری بازی می کنند و در بهار طلب وعده غذای پرسی و گرم می کنند چوب لای چرخ مدیران باشگاه می گذرانند و بجز شاخ بودن اینستاگرامی و کل کل بچه گانه هواداری کارایی بیشتری برای هواداران ندارند.

و از همه مهمتر فرهاد مجیدی که باز هم در یک بازی مهم و تعیین کننده باخت و جام نگرفت.

مجیدی باید توجه کند که یک تیم نباید به دوم بودن عادت کند.