بالی برای فرشتگان سرزمینمان باشیم

در هنگامه نفس گیری که ویروس کرونا آشوبی مرگبار و هراسناک در جهان به پا کرده و با گرفتن جان روزانه ۶۰۰ نفر از هموطنانمان زودتر ازاسرافیل در صورش دمیده و بانگ رحیل سر داده، چه خوب است که قدر لحظه های حیاتمان را بدانیم وبا ندانم کاری و سهل انگاری زندگی شیرین را به کام خود و دیگران تلخ نکنیم وقاتل حیات همنوعان و عزیزانمان نباشیم.

قریب به ۲ سال است که از ورود ویروس کرونا به کشورمان می گذرد و در این بحبوحه اضطراب و آشفتگی، سفید پوشان کادر بهداشت و درمان اولین کسانی هستند که در خط مقدم مقابله با این اپیدمی جهانی بوده اند و همچون رزمندگان دوران دفاع مقدس ،جان شیرین خویش را برکف گرفته ودرجبهه ای دیگرحماسه آفرین شدند.

فرقی نمی کند که این قشرازجامعه براساس علاقه ای که به شغلشان دارند یا به خاطرنیاز مالی ویا بر حسب وظیفه کاری به عنوان یک شغل، پای تعهدات و وظایف انسانیشان مانده اند، یاحس زیبای نوعدوستی آنان را واداشته چنین جان شیرین خویش را به مخاطره انداخته و به جنگ تن به تن با این ویروس بروند،درهرصورت تلاش ومجاهدت این قشرمتعهد برای همه ماارزشمنداست.

ازآغازشیوع ویروس کرونا، رعایت  پروتکل های بهداشتی به یک الزام همگانی تبدیل شده در حالی که اکنون به عینه شاهد هستیم برای عده ای از هموطنان رعایت پروتکل های بهداشتی و زدن ماسک خیلی سخت تر از مواجهه با مرگ شده و با بی مبالاتی خود و دیگران را تسلیم کرونا می کنند و با بی احتیاطی و خودخواهی جان خویش و دیگران را هم به خطر می اندازند.

انسان بودن سخت نیست همین که کسی را نیازاری انسانی، آیا رعایت کردن هزینه دارد یا ماسک زدن و نرفتن به مجالس شلوغ و مهمانیها و در نتیجه ابتلای خود و جمع کثیری از اطرافیان؟

با رعایت نکردن جدای از داغی که بر دل خود و دیگران می گذاریم باید مال و جانمان را نیز هزینه کنیم، به راستی چقدر سخت است تاوان سهل انگاری در این شرایط؟ عذاب وجدانی که به سراغت می آید سنگین تراست یا زدن ماسک روی صورتت؟ به راستی کدامیک بیشترهزینه بردار است؟

پرستاران دیگر از پوشیدن لباسهای پلاستیکی و ماسک و دستکش در فضای سنگین و نفسگیربیمارستانها خسته شده اند، آنها فراتر ازتعهد ومسوولیتشان با حجمی ازپراسترس ترین اتفاقات مواجهند.

آنان جان شیرین خود را درکف گرفته و لباس رزم پوشیده تا مدافع سلامت باشند زندگی هایشان رنگ و بوی نگرانی گرفته، پرستاران را دریابیم و در این شرایط سخت آنها را تنها نگذاریم.

سفیدپوشان کادردرمان  تکاوران و خط شکنان این جنگ بیولوژیک هستند که ناهمواریهای این مسیر را با به خطر انداختن سلامتی خود برای ما هموارمی کنند تا باردیگرحماسه ای ماندگاررا دربرهه ای دیگرازتاریخ این سرزمین رقم بزنند.

حجم وسیعی از اضطراب و نگرانی جامعه را فراگرفته و در این بحبوحه اضطراب نفس گیر، این قشر بی ادعا ،مستقیم درمتن این قضیه هستند و با آن زندگی می کنند.شب و روزبیمارکرونایی می بینند،آثارروحی زیانباری بر روان تمامی افرد جامعه علی الخصوص پرستاران وارد شده ،آنها هم مانند همه ما آدم هستند،جان شیرین دارند،بچه ای دارند که با چشم های خود می خواهند بزررگ شدنش را ببیندوبادستهای خود اورا به خانه بخت بفرستند، پدرومادری دارند که برایش آرزوها دارند، پس بیاییم دست ازخودخواهی برداشته و برای جان انسانها ارزش قایل شویم ودرهرنقطه ای از این گیتی برحسب وظیفه ذاتی و انسانی خود در قبال جان خودو دیگران احساس مسوولیت داشته باشیم.

اگرمسوولین کاری از پیش نمی برند خودمان مسوول خودمان باشیم و هرشخصی خود وزیربهداشت خانه خود شود و البته شکست کرونا با عزم همگانی مردم و مسوولان به عنوان دو وزنه این ترازو امکان پذیر است.

پس اگربه عنوان یک انسان نمی توانیم باری ازدوش پرستاران و کادردرمان برداریم حداقل با خودخواهی و سهل انگاری بار زحمت و مرارتهای این قشر باتعهد را دوچندان نکنیم.

بیاییم آدم باشیم وانسانیت را ارج بنهیم وبالی برای فرشتگان سرزمینمان باشیم.