اربعین با شکوه/ گریه حالم را می داند، جا ماندیم…   * ناهید ابراهیمی

دو سال محدودیت کرونا مانع برگزاری باشکوه اربعین شد و امسال شور و شوق و حضور به یاد ماندنی عاشقانی که سر از پا نمی شناسند و راهی کربلا شده اند، تمام مرز و شهر و جغرافیای ایران تا کربلا و نجف را پر کرده است.

حال و هوای دیدنی جاده و مرز و همه شهرهای مسیر تردد زائران که مملو از خودرو و زن‌و‌مرد و کوچک و بزرگ با شور و شعف وصف ناشدنی پای در این مسیر نهاده اند، حال هر کس را منقلب می کند.

دیدن تصاویر شور و حرارت کسانی که با پای سر در این راه قدم گذاشته و با رها کردن همه کارهای دنیوی با کوله بار کوچکی قدم در مسیر پیاده روی اربعین حسینی گذاشته اند، آنچنان حسرتی به دلت می اندازد که سلول به سلول تنت تمنای رفتن می کند و رسیدن به وصال یار.

بس حال و هوایی دارد گام نهادن در این مسیر که خطرات پیش رو از تصادف و سوانح گرفته تا بیماری و کمبود جا و اسکان و هر اتفاق دیگر را به جان می خری و سر از پا نشناخته به عشق زیارت قدم در جاده و مسیر می گذاری.

سربند و چفیه ای یا کلاه و کوله ای مختصر و پرچمی تمام داراییت می شود و دلی به وسعت تمام دیارها و آسمان آبی که سرشار از عشقی بی انتهاست و شوق و ذوقی وصف ناشدنی برای روان شدن در این دریای خروشان، انگار قطره ای که بی تاب خود را به دریای مواج برساند خود را دل به جاده سپرده راهی می شوی.

زن‌و مرد، کوچک و بزرگ، سالم و معلول، پیر و جوان، این عشق آنقدر گدازان و پر شور و حرارت است که دیدن همه این عزیزان وجودت را سرشار از تمنای رفتن می کند و تو ناچار انگار اسیر زمین شده ای نمی توانی قدم در راه بگذاری…

گریه امانت را نمی دهد، دیدن تصاویر و شور و اشتیاق زوار برای حضور در مراسم پیاده روی اربعین آنچنان دلنشین و وسوسه انگیز است و تو همچون پرنده ای گرفتار در قفس در حسرت پرواز نی نی چشمانت پر از اشک، دلت در تمنای رفتن و تنت در حصار ماندن محصور است.

این روزها هرچند هر روز بر ازدحام جمعیت زائر در استان ایلام به عنوان شاهراه کربلا و پایتخت خادمان سیدالشهدا روز به روز اضافه می شود اما افرادی هستند که امنیت، آرامش، رفاه، خدمت رسانی به این زوار را در دستور کار خود قرار داده و فارغ از زمان و مکان با جان و دل در هر ساعتی از شبانه روز به خدمتگزاری به زائران مشغولند.

آن سرهنگ و سرباز و افسری که ساعت ها در زیر خورشید گرم در طول مسیر جاده برای امنیت زائران ایستاده است.

آن پزشک و پرستار و مددکار و داوطلبان دانشگاه علوم پزشکی و هلال احمر و مرکز فوریت های که به بیماری زوار رسیدگی می کنند، آن مسئولان و کارگزارانی که با شور و شور برای خدمات رسانی آب و برق، گاز و تلفن و تامین مواد غذایی، اسکان و پذیرایی در تکاپو هستند.

حتی رفتگرانی که از جاهای مختلف کشور برای رفت و روب مسیر تردد زوار آمده اند، رانندگان خودروها و اتوبوس ها، نیروهای نظامی و انتظامی و سربازان گمنامی که برای برقراری امنیت و آرامش زائران شبانه روز چراغ خاموش در حال تلاش اند، زنان و مردانی که ساعت ها در گرمای مطبخ ها در موکب های اربعین غذای زوار را تهیه می کنند، خبرنگارانی که با عشق و شوری خاص در حال انعکاس واقعیت ها، عکاسی و نگارش رویدادها و مخابره آن به فضای مجازی و رسانه های خبری دنیا هستند، مانده اند و پای کار هستند تا در این سفر، خاک پای زوار را طوطیای چشم خویش کنند و سنگی از پیش پای زائری بردارند.

اینها مانده اند در حالی که تنها هدفشان فراهم کردن رفاه و آرامش و مهیا نمودن امکانات برای سفر بی خطر زائران و کمک رسانی برای آنان برای برپایی اربعین باشکوه است.

آری تنها گریه حال حا ماندگان را این روزها می داند…