شاید ترمزی باشد *کورش سهرابی روزنامه نگار

علاوه بر این ویژگی منفی؛ عده ی بسیار زیادی هم بنده و اسیر آهن و آجر شده و همه چیز را به چشم کالای قابل خرید و فروش نگاه می کنند.
زمین و هوا و فضا و حتی زیر زمین را به تسخیر خود درآورده و به جز خودش برای هیچ مخلوق جاندار دیگری حق زیستن قایل نیست و کسب سود به هر قیمتی به اولویت اصلیش تبدیل شده است.
اما همین انسان که به اشتباه اشرف مخلوقات نامیده شده است در مقابل چند میکرون ویروس میکروسکوپی آن چنان ناتوان و گرفتار شده که تنها به زنده ماندن فکر می کند.
تخریب بی رویه و حساب نشده ی محیط زیست و بهره برداری بی حساب و کتاب از منابع و انرژی های تجدیدناپذیر و…. آن چنان انسان را سرمست از درآمدهای بادآورده نموده بود که فکر نمی کرد به همین سادگی ترمز اشتهای سیری ناپذیرش کشیده شود.
در بعضی مواقع همین انسان به محاسبات هندسی و ریاضی خودش هم اطمینان ندارد.برای مثال در بحث ایمنی ساختمان ها در برابر زلزله؛هزینه ها و محاسبات دقیق و فراوانی می کند اما با یک زلزله ی خفیف،خانه ای که با زلزله ۸ ریشتری نباید تخریب شود را رها کرده و تا روزها و شب های متوالی در پارک ها و فضای باز زندگی می کند.
ویروسی به نام کرونا که به جان بشر ناسپاس و زیاده خواه افتاده است،ضعف و ناتوانی او را در مقابل یک موجود نامریی به تصویر می کشد.
شاید این ویروس یک ترمز و ایست طبیعت و خالق آن به سرعت غیر مجاز و فراتر از زیاده خواهی های ما باشد.می توان این گونه برداشت کرد که ویروس کرونا در واقع به مرکز بحران سیستم سرمایه داری جهانی کنونی یعنی به مسئله”تعادل”حمله کرده است.
ویروس کرونا هزینه های جانی و مادی و اجتماعی و اقتصادی سرسام آوری هم بر دولت ها و هم بر شهروندان تحمیل کرده است که شاید سال ها زمان لازم باشد تا این هزینه ها جبران شود و هنوز معلوم نیست که دنیا تا چه زمانی با پیامدهای این ویروس درگیر باشد اما تلنگرهایی هم به ساکنان زمین وارد کرد.
فاصله ای که عصرحاضر به دلیل پیشرفت ها در زمینه های مختلف در بین انسان ها و به ویژه خانواده ها ایجاد کرده بود و انسان ها در عین با هم بودن؛تنها بودند و به آنان”انبوه تنها” گفته می شد،نیاز به یک بازسازی اساسی و نگرش تازه به روابط خانوادگی و اجتماعی و لذت بردن از در کنار یکدیگر بودن و هم صحبتی با سایر اعضای خانواده داشت.
این ویروس، دولت ها و مسوولین در کشورهای درگیر با آن را به این نتیجه رساند که بایستی به انسان سالم به عنوان محور توسعه ی پایدار بیش از پیش اهمیت داد و برای حتی سخت تر از این شرایط آماده شد و سطح آمادگی نرم افزاری و سخت افزاری را در مراکز درمانی و تشخیصی بالا برد. هزینه کردن در بخش بهداشت و درمان و پرورش نیروی درمانی ماهر و متخصص دراین زمینه و رفع خردمندانه ی نیازهای اجتماعی نه تنها ضروری بلکه حیاتی است.
می توان ادعا کرد که جهان در برابر ویروس کرونا عیار اصلیش را نشان داد زیرا همه کشورها،دولت ‌ها و نظام‌های اقتصادی و اجتماعی با همه ادعاهایشان، در برابر این ویروس و در برابر مردم،تن پوش خود را به کناری‌انداختند و آن چنان که هستند ظاهر شدند.کرونا بدین گونه به یک عامل مهم تسریع تاریخ تبدیل شد.
بحران کرونا نشان داد که همه کشورها و همه ملت‌ها هیچ راهی برای بقاء در برابر خود ندارند مگر آنکه پاسخگویی به نیازهای متنوع و مشروع بنیادین مردم خود را بر جستجوی سود الویت دهند و این یعنی رفتن به سمت جهانی با معیارهایی دیگر، یک سیستم تولیدی نوین در جهان که عامل انسجام و به هم پیوستگی اجزای آن چیزی غیر از سودآوری باشد.

#قبضم_را_پرداخت_میکنم_تا_چراغ_خانه_ای_روشن_بماند