ویروس کرونا و جلوه های زیبای ایثار اجتماعی، همبستگی ملی در جامعه   *سیدحرمت الله موسوی مقدم

یکی از پرستاران‌ فداکار و سختکوش شهرستان آبدانان که در حین خدمت به بیماران کرونایی،‌ خودنیز به این مریضی مهلک مبتلا شده و بهبود یافته است در مصاحبه ای به شرح چگونگی مبتلا گشتنش تا دوره درمان و نقاهت در بیمارستان پرداخت که شنیدن سخنانش ما را بیشتر با این بیماری همه گیر آشنا می کند و خالی از لطف نیست.

کرونا یک بیماری سخت و کشنده و غیرقابل اغمازی است، اما در کنار مصائب و مکافاتهای جانسوزش نوعی ایثار اجتماعی و مشارکت و همبستگی ملی نیز درجامعه شکل گرفت که در تاریخ ملت ایران ثبت خواهدشد.

شکوفه جایروند فارغ التحصیل رشته پرستاری، متاهل اهل آبدانان و ساکن ایلام، که از سال ۹۱ تاکنون به شغل شریف پرستاری مشغول فعالیت است اظهار کرد؛ تا قبل از اپیدمی کرونا و ابتلا به این بیماری در قسمت (ای سی یو) و مراقبت بیماران کرونایی که قسمتی از بیمارستان حضرت امام (ره) و مخصوص بیماران تصادفی و حوادث هست که به کرونا اختصاص یافت، مشغول بکارم که اخیرا از طرف رئیس بیمارستان امام (ره) به عنوان مسئول این بخش منصوب شدم و با کمال افتخار درخدمت بیماران کرونایی و هم استانیهای خودم انجام وظیفه میکنم.

این سفیدپوش سبز اندیش که متاهل و دارای یک فرزند دختر، و نه سال سابقه خدمت در رشته حرفه پرستاری است، با اشاره به سختی وصعوبت کار پرستاری در ایام شیوع بیماری کرونا افزود؛ بخاطر ادامه خدمت مطلوبتر به بیماران کرونایی از ابتدای شروع این مریضی خطرناک خانواده و دخترخوردسالم در زادگاهم آبدانان ساکن می‌باشند و بنده به تنهایی در ایلام هستم.

بصورت شبانه روز مشغول ارائه خدمت به بیماران کرونایی میباشم‌

خانم شکوفه جاییروند که اوائل اسفندماه ۹۸ از شهر تبریز به بیمارستان حضرت امام خمینی (ره) ایلام منتقل شده و مستقیم درخدمت مبتلایان به ویروس کرونا بوده است گفت؛ بعد از گذشت چند هفته خدمت به بیماران کرونایی برای دیدار با خانواده ام سه روز مرخصی گرفتم و به آبدانان آمدم که در تاریخ ۱۲ فروردین۹۹ با علائم تنگی نفس خفیف به بیمارستان رسول اکرم (ص) آبدانان مراجعه و پس طی آزمایشات prc مخصوص تست کرونا و ctریه معلوم شد ریه هام درگیر کرونا شده و در مراحل اولیه بیماری قرار دارم.

بلافاصله جهت ادامه مداوا به بیمارستان شهید مصطفی خمینی (ره) اعزام و در کنار دیگر بیماران کرونایی مورد معاینه و مداوا قرار گرفتم.

این سرباز سختکوش سنگر سلامت در پاسخ به خبرنگار ما که از او پرسید، اولین احساس شما بعد از شنیدن تست مثبت کرونا چه بود؟

اظهار داشت؛ سخت ترین لحظه برای کادر درمانی پذیرش بیماری خودمون هست، چون همیشه عادت کرده ایم که پرستار دیگران باشیم و خود را قوی نشون بدهیم و ایده آل معرفی نماییم تا مایه دلگرمی بیماران بشویم.

در این لحظه پراضطراب آدم هر چقدر سعی میکند خودش رو قوی نشون بده ولی یک جایی کم میاره و مجبوره تسلیم سرنوشت و راضی به رضای خدا شود.

وی ادامه داد: طبیعی است که خیلی ناراحت شدم ولی نگذاشتم کسی متوجه عمق ناراحتی و نگرانی من بشود و خیلی زود خودم را آماده مبارزه با کرونا کردم.

در روز ۱۴ فروردین که از بیمارستان آبدانان با آمبولانس به ایلام اعزام شدم در ذهن دعا میکردم که باعث انتقال بیماری کرونا به سایر اعضای خانواده یا دیگران نشده باشم که الحمدالله و به لطف خدا چنین شد و همه سالم بودند و بخشی از نگرانی من مرتفع شد.

خانم جایروند لحظات سخت و سهمگین ابتدای مریضی کرونای خود را چنین توصیف کرد؛
نگرانیهایم شدید بود دیگر به فکر خودم نبودم. به یگانه دختر معصومم فکر می کردم که نفسم بود، به پدر و مادرم که همیشه دوستشان دارم، به همسرم که همدم و همراه همیشگی ام بود.

به چشمان نگران برادر بزرگم فکر می کردم که ترس و ناامیدی از زنده ماندن تنها خواهرش را در پشت آنها پنهان میکرد، به برادر کوچکترم که پشت تلفن سعی می کرد بغضش را پنهان کند، اما نمی توانست، به بیمارانم که دل به محبت و خدمت من خوش کرده بودند، به همکاران مهربانم که بی نهایت دوستشان داشتم.

آری برای اولین بار احساس خطر میکردم و خود را خیلی به مرگ نزدیک میدیدم، هر چند شوربختانه همه از مرگ غافلیم و هیچگاه به مرگ فکر نمیکنیم، لکن مرگ همیشه در کمین ماست.

تنها چیزی که به من آرامش میداد یادخدا و توکل به معصومین(ع) بود و مطمعن بودم که من با صبر و تحمل، کرونا را شکست خواهم داد.

چنین نیز شد و پنج روز در آنجا بستری بودم و با تلاش و مجاهدت کادر درمانی و متولیان امرسلامت بهبود یافتم و از بیمارستان مرخص شدم وپ س از قرنطینه پایانی مجددا درخدمت بیماران قرار گرفتم.

این شیرزن آبدانانی دوران کرونایی را گذرا عنوان کرد و یادآور شد؛ ویروس کرونا خیلی مرگبار، ویرانگر، منحوس بسیار خطرناک و غیرقابل اعماض است، باید او را جدی گرفت و با او بصورت علمی مبارزه کرد، اگر موازین بهداشتی و دستورات پزشکی را دقیقا مراعات کنیم و مراقب خود و دیگران باشیم میتوانیم بر او غلبه کنیم و از این برهه بحرانی عبور کنیم.

اگر دقت نکنیم و به‌ پروتکلهای ابلاغی بی توجه باشیم و از اقدامات باز دارنده و امکانات پیشگیرانه استفاده نکنیم، حتما هم خود گرفتار میشویم و هم دیگران را گرفتار خواهیم کرد.

این پرستار فداکار به تاثیرات اجتمایی ویروس کرونا و نگاه متفاوت جامعه به مبتلایان کرونایی اشاره کرد و گفت؛ در هنگام بیماری می دیدم که همه در مورد این بیماری آهسته با هم صحبت می کنند، زیر چشمی به مبتلایان نگاه بیگانه ای دارند، تصورات عجیبی نسبت به آنان در ذهنشان متبادر و متصور بود و انگار یک خطای فردی و ناهنجاری اجتماعی اتفاق افتاده است.

کسی که به این بیماری گرفتار شده بود را ترد می کردند و سعی داشتند از او فاصله بگیرند و با وی هم کلام نشوند، به نوعی او را مثل یک نفر مجرم می پنداشتند که مرتکب بدترین خلاف و گناه نابخشودنی شده بود.

به نظر بنده اینگونه برداشت و تصورات، خوب نیست و اثرات خوبی هم در پی ندارد ای کاش با تلاش و تدابیر نهادهای فرهنگی و عالمان دینی این تفکر در جامعه اصلاح شود.

پرستار جایروند در پاسخ به این سئوال که معمولا همه این مریضی را انکار می‌کنند انگیزه شما از علام ابتلا به کرونا در فضای مجازی چه بود گفت؛ کرونا یک بیماری جهانی است که تا کنون چند میلیون نفر را در جهان مبتلا کرده و صدها هزار نفر را نیز به کام مرگ فرستاده است.

لذا انکار آن نه مقدور است و نه منطقی و نه هم سزاوار، البته پذیرش آن خیلی سخت است و من نیز هر خطی که در این زمینه می نگاشتم، مرتب اشک می ریختم اما نهایتا تصمیم گرفتم قبل از هرگونه قضاوت دیگران، خودم مریضی ام را اعلام کنم و در پایان نیز نوشتم ما کرونا را شکست میدهیم.

با این تصمیم دشوار، بار سنگینی از دوش خودم و سایر افراد برداشتم تا دیگران نیز این بیماری را انکار نکنند و بجای پنهان کاری و انتشار ناخواسته آن در جامعه، در پی درمان آن باشند.

این سرباز جبهه سلامت دوران بیماری کرونایی خود را یک مقطع شکننده اما فرصتی خاطره انگیر توصیف و اضافه کرد؛ تلخ ترین خاطره این دوران بنده این بود یک روز صبح که درمحل کار حاضر شدم، همه همکارانم که ۲۴ ساعت سرکار بودند خیلی خسته و دل آزرده و نگران دیدم بعد از پرس و جو متوحه شدم که شب قبل متاسفانه دو نفر از بیماران کرونایی دراوج غربت و دوری از اقوام و خانواده جان خود را در بیمارستان از دست داده اند و جنازه آنان در سردخانه است و هیچکس خاضر نبود این مصیبت را به خانواده آنها اطلاع بدهد.

بغضم گرفت و دلم بشدت تنگ شد و سراپا وجودم درهم فرو ریخت، اما خودم را پر انرژی و قوی نشان دادم تا باعث تضعیف روحیه همسنگرانم نباشم.

اما در کنار این خاطرات تلخ و ناگوار خاطره شیرین زیادی نیز در وجودم شکل گرفته از جمله طی چند شبانه روز که در بیمارستان شهیدمصطفی خمینی ره ایلام بستری بودم با گنجینه ارزشمند و سرمایه اجتماعی و جلوه های زیبایی از مهر و همدلی و مواسات مومنانه هم استانیهایم آشنا شدم.

اوج نوع دوستی را در بین مردم استانم دریافتم به ظرایف روحی و عاطفی بیشمار مردمم پی بردم و فهمیدم که چه مردم خوبی داریم، از هرکجا برایم دعا کردند و آرزوی سلامتی نمودند، جویای احوالم بودند،خیلی محبت کردند و تفقد و دلجویی مشفقانه آنان در تقویت روحیه و بهبودی من بسیار مفید و موثر بود.

برای برکت وجودشان از درگاه خدای مهربان آرزوی سلامتی و بهروزی میکنم و به خود می بالم که عضوی از این مردمم و به آنان خدمت میکنم.

و شیرین تر از همه اینها، با ایثار و فداکاری و نهایت دلسوزی همکارانم اعم از پزشکان عزیز، پرستاران محترم و کادر خدماتی ارجمند بیشتر آشنا شدم و به وجود همکارانم افتخار میکردم.

این سپید جامه سلحشور با تبیین روزهای سخت کرونایی در کسوت یک پرستار و یک کرونایی بهبود یافته توصیه هایی نیز به آحاد جامعه داشت؛

پیام من به مدیران جامعه اینست که خادم و قدردان این مردم بزرگوار و با شرافت باشند و به خدمتگذاری آنان افتخار کنند.

این پرستار و مهربان خطاب به اقشار مردم عادی و نیز گفت؛ که با دیده ای باز و هوشمندانه توصیه های متولیان امر سلامت را گوش کرده و به کار بگیرند و مشکلات و آزارهای جانسوز ویروس کرونا را هیچگاه فراموش نکنند.

همچنان بجز موارد ضروری، از منزل خارج نشوند و حامی همدیگر باشند و یاری گرفتاران، محرومین و مریضان را در سرلوحه خود قراردهند.

در این ایام سخت کرونایی که مصادف با ماه مبارک رمضان نیز شده است سعی نمایند داشته های خویش را با محتاجان جامعه تقسیم کنند و در طرح پویش ملی کمک به نیازمندان مدنظر مقام معظم رهبری مشارکت جدی داشته باشند.

توصیه ایشان به مبتلایان کرونایی هم این است که به اطراف خود بنگرید، زندگی در جریان است ‌و ما هم در همین جریان پیوسته قرار داریم.

هیچ وقت نباید از کمک خدا نا امید شد، من هم روزی مثل شما یک مریض کرونایی بودم و برروی تخت بیمارستان بستری و درد مریضی و دوری از خانواده را تحمل کردم که با دعای خیر مردم، تلاش پزشکان و پرستاران عزیز و همت و روحیه خودم بر بیماری کرونا فائق آمدم و اکنون دوباره به زندگی عادی برگشته و باز هم مشغول خدمت هستم پس نا امید نباشید.

عمر و زندگی دست خداست و امیدوار باشید این دوران پربلا نیز سپری می شود و ما کرونا را شکست میدهیم.

وی خدمت به درماندگان و بیماران را شیرین ترین عبادات دانست و تصریح کرد؛ به امید خدا و بر اساس تصمیم مسئولین محترم، بعد از دوران قرنطینه در اولین فرصت مجددا به کار خودم در عرصه پرستاری و خدمت رسانی به مردم و مبتلایان به کرونا با دلگرمی بیشتر ادامه می دهم، هر چند میدانم که استرس و دلهره این کار خیلی بالا و سخت، جانفرسا است ولی در عوض وجدان انسان آرام است که دین خود را نسبت به مردم و شغل مقدس پرستاری و مریض نوازی ادا کرده ام و حتی اگر دراین مسیر مبارک جان ناقابل خود را نیز فدا کنم.

خانم شکوفه جایروند که در لباس مطهر پرستاری مشغول خدمت به مبتلایان کرونایی است، فراز آخر این مصاحبه را چنین بپایان رسانید.

ویروس کرونا در کنار همه عذابهای دردناکش اما جلوه های سبز همدلی و نوعدوستی مردم، نهایت و تلاش دولت، مسئولین محترم ، مردم داری نیروهای مسلح واخلاص و جهاد علمی متولیان سلامت و هدایت هوشمندانه رهبری عزیز انقلاب شکل گرفت و ظهور کرد و جاودانه شد.

این مونس لحظات سخت بیماران اضافه کرد؛
بالاخره بعد از تحمل لحظات کشنده ایام مریضی سخت کرونا و دو هفته قرنطینه فصل غربت و دوری از خانواده و اقوام به لطف خدا و دعای خیر هم استانیهایم بسرآمد و حقیر سلامتی را باز یافتم، خود را در کانون پر مهر خانواده دیدم، باعبور از یک پیچ سخت و نفسگیر روزگار سبک بار و آرام و راحت نفس کشیدم و ساینا خانم دختر گلم را در آغوش گرفتم، او را بوسیدم و اشک شوقم جاری شد و هزاران مرتبه خدای حکیم را شکر کردم، امیدوار شدم که همه با هم و با رعایت مقررات بهداشتی و همکاری با سربازان جبهه سلامت کرونا را شکست خواهیم داد./✍️به قلم سیدحرمت الله موسوی مقدم