“پهلوان عباس “ستاره‌ای در آسمان ورزش استان ایلام   *سیدحرمت الله موسوی مقدم

عالم پهلوانی آوردگاهِ ایده آلی است که ساخته افکار و اذهان قهرمانان و پهلوانان است.

آنان پنجه در پنجه مشکلات انداخته و دنیایی متفاوت خلق می‌کنند که سرشار از زکاوت و زیبایی، آرامش و امنیت و عشق و آزادگی است.

همه چیز که به انتها می‌ رسد و سایه تنهایی خود را نشان داده، یاوه یاس فضای جان را پر کرده و دمای درد به اوج خود می‌رود.

شعله شادی و آتش امید از درونِ پر دردِ دوران، تار یکی ها را می زداید و قائده قهرمانی و پگاه پهلوانی رُخ می‌ کند و قدم در راه تغییر و ضعیت موجود و رسیدن به نقطه مطلوب می‌گذارد.

شادروانِ خُلد آشیان “پهلوان عباس مرادخانی” قوی مردی دریا دل و سخت کوشی توانا بود که به عنوان امیرلشگر جوان مردان، با مرام و منش و منزلت پهلوانی به جنگ محرومیت زادگاهش رفت و با عبور از دیوار ناکامی ها با “پریسک” فرزانگی، عالم افسرده ورزش آبدانان را روشنی بخشید.

او استادی وزین با کلامی شیرین و سایه ای سنگین بود که در روشنای رأفت و معجزه معرفت، ردای قهرمانی پوشید و با گامی استوار و هیئتی پر اقتدار به مقام والای پهلوانی رسید و بیرق بلند کُشتی شهرستان آبدانان در گستره ایلام و ایران را به اوج آفرینش برد و با عبور از موانع مُزمنِ محرومیت، نور امید را در دل صدها جوان جامانده از کاروان رفاه و رجاء برافروخت.

در عصر نداری و غوغای غربت ز مانه، آغوش پرمهر استاد “عباس مرادخانی” بسان کلبه کرامت، صدها شاگرد پرشور شهرش در پس آرزوهای شکسته، تصورات بسته و بازوانِ خسته را برخوان کُشتی میزبانی کرد و با انگیزه عزت، جامه قدرت و قهرمانی بر قامت جوانان دیار خو یش پوشانید.

به گفته قاطبه شاگردانش، او معلمی مهربان، مربی کاردان و مرشدی ماندگار بود که نامش با تاریخ این سرزمین عجین و عظمت و عنوانش نیز با ابدیت قرین خواهد بود.

استاد فرهیخته ای که غم فقدان و افول ستاره وجودش در سیمای شاگردان و هم عصرانش در جنوب استان موج می زند و محبوبیت او در محاورات مردم و مشایعت پیکر پاکش برای همگان نمایان گردید .

او که با کسوت و افتخارات بی شمار در وادی ورزش و میدان معلمی، عمر و عشق و ارادتش را به جوانان و نوباوگان منطقه تقدیم کرد و بسان روزنه ای روشن و امید به آینده در امتداد انتظار هم نوعانش بر جهانِ جوانان تابید و دنیای آنان را تجلی و تمنا بخشید.

یادش بخیر آن مربی با متانت و معلم با شرافت که همراه تقدیر و همزاد سرنوشت، درگیر درد شد و با سعه صدر و ساغر صبوری به مصاف مرگ رفت و سرانجام در نهایت نجابت و نیک نامی دنیا را وداع و مسا عالم عقبی گردید.