پدر و مادر ، اسوه رنج و محبت بی ادعا 🖌محمود کرمشاهی؛ دکترای جامعه شناسی

پدر و مادر یعنی جریان بودن،کانون زندگی، مبنای هویت ها (نام‌ها و یادها) ، پدر و مادر ، حاصل جمع گذشته تا کنون هستی اجتماعی اند. پدر، یار شاطر مادر ، در گردنه سخت زندگی! آینه داران صبر و درایت همواره زندگی اند! پدر ، اسوه رنج ! مادر چشمه محبت بی ریا و ادعا در کرانه عالم فانی می باشند. هرجا که زحمت پدری بوده،در کنارش همیشه ایام ، عطوفت (گذشت) مادری نیز بوده است ! ناگفته پیداست، بخش مثبت تاریخ، حاصل رشادت ها و ثبت مرارتهای پدران در چرخه حیات بشری، بهمراه عشق صادقانه و آهنگ دلنشین لالای های مانای مادران در سوز سرمای زندگی و حوادث دوران بوده است .

آنچه معاصران به عاریت گرفته اند ، نتیجه دسترنج بازوان و گام های استوار پدران و چشمان نخفته و نگران مادران بوده است . مادران، بعنوان مکمل زندگی مشترک از ازل تا به ابد در این دنیای ناپایدار ،چه روزهای به شب! چه شب های به صبح در پستوی زندگی بر بالین فرزندان سپری ننموده و در هراسنای بحران ها ، در راز و نیاز با معبود خود چه بسیارها که دمی نیاسودند! بله! بدین بهانه ازلی هست که میگویند ” بهشت زیر پای مادران ” است. آری با این دلایل یقینی است که ” نگاه (محبت آمیز) به صورت پدر و مادر عبادت ” شمرده می شود! چه بسیارها دیده ایم یا در ازمنه ناپیدای تاریخ شنیده ایم که پدران و مادران در بستر این کره خاکی ،صیام گونه، قوت اندک را برخود حرام و همچون باغبانی بخاطر شکوفایی فرزندان ، برای کسب نان (روزی) خانواده ، جان خود را هبه نموده اند! پدر و مادر مصداق بی مانندی در توصیف واژگان ایثار و فداکاری ، عصاره از خود گذشتگی، ناخدایی کشتی بدون چشمداشت خانواده در کور سوی زندگیند . پدر و مادر بمعنای واقعی کلمه ، ترجمه عملی رهبانیت (زهد) از بامدادان تا شامگاهان در دریای متلاطم بقا حیات بشری وصرف فعل بودن در جهت کمال فرزندانشان هستند!

به بهانه روز پدر آنچه که در جمع بندی این نگارش قابل تحلیل هست، باید گفت مادر حلقه مفقوده و بعبارتی مکمل پدر در فراز و فرود زندگی هستند. اکنون که بار دیگر در فراخنای چرخه دنیای پر تکرار رستاخیز طبیعت نیز هستیم، باید گفت! چه بسیار پدران و مادرانی که دیروز بر مزار نیاکان خود زاری و فغان می نموده اند! اما امروز خود در دل خاک، خاک گردیدند و بعنوان بخشی از تاریخ پیدا و ناپیدای بشریت شده اند.بهرحال تا بوده چنین بود ، تا هست چنین هست! همچنانکه در مثل نیز امده است ؛ چرخ بازیگر از این بازیچه ها بسیار دارد. همه ما، به عینه این آمدن ها و رفتن ها به چشم خود دیده ایم! از جمله عزیزترین کسان (پدران و مادرانی) که پس از رفتن شان،جای خالیشان هیچکس پرنکرده است. بدرستیکه گذرعمر برگشت ناپذیر و منقضی هست ! بقول شاعر گرامی و هم استانی(استاد دکتر سارایی) :

چقدر ثانیه ها نامردند، گفته بودند که برمی گردند…. ! رفتن .. پس از رفتنشان ، عقربه بی جهت می‌گردند!

حال که این داستان حیات و ممات برای همگان ملموس هست،بیایم با وجود فرصت محدود بودن و گردش پرتکرار ایام،نسبت بهم، دستی توانا، پای سازنده ،قلمی آگاهی دهنده ، چشمی راهنما درچاله های کران تا کران زندگی همدیگر باشیم ! همچنین بیایم لبی متبسم بهم ، شریک شادی ها ، بقولی باهم بخندیم نه بهم بخندیم ! بیایم در این روزگار، همراهی غمخوار در مصائب ، صدایی شیرین در کوه سختی ها ، برای همنوعان خود باشیم ! اگر مقدور نشد،حداقل تکیه گاهی برای نزدیکان (صله ارحام) خود باشیم !بر اساس فرموده حضرت علی ( ع) ؛ بزرگترین تکلیف الهی ، نیکی به پدر و مادر است. پس بیایم یار شاطر پدر و مادر ( والدین) و بستگان باشیم ،نه بارخاطر آنان …..٪