ایست “شفا” در بمبارستان! * ✍️ اسلام انصاری فر

دخترک موبور روی تخت نشسته و نیم نگاهی هم به پنجره ی رو به شهر دارد؛ شهر “غزه” که در آتش جنگ نفسش گرفته و هر لحظه بمبی بر سرش فرود می آید.

دخترک به عروسکش می گوید که نگران بمب ها نباشد. هیچ کس حق ندارد بیمارستان ها را بمباران کند.

او راست می گوید. سکوت عروسکش نشان می دهد که او هم می داند و می فهمد.

دخترک چند روز است به بیمارستان “شفا ” آمده تا شفا پیدا کند. او تمام زندگی اش درد می کند. او را از زیر آوار به همراه عروسکش بیرون کشیده و به بیمارستان آورده اند.

دخترک به عروسکش امیدواری می دهد که دوباره خوب می شود و با هم به خانه ‌در کنار پدر و مادر و برادرش برمی گردند، اما نمی داند آنها دیگر نیستند و در زیر آوار بمب های رژیم اشغالگر قدس شهید شده اند.

ناگهان لرزه هایی‌ مداوم بر تن بیمارستان می افتد. دخترک عروسکش را محکم به سینه اش می چسباند. دلهره ای به جانش می افتد. در ناگهانی دیگر تنش تیر می کشد، داغ می شود. حس می کند سبک شده است. هیچ دردی را احساس نمی کند. عروسکش هم در خون دخترک خیس می شود و هر دو با هم عروسک های خونین می شوند.

حالا “شفا” دیگر شفا‌ نمی‌دهد و دخترک موبور در آغوش ملحفه ای سفید، دنیا را برای همیشه ترک می کند تا در دنیایی دیگر به آرامش و شفای ابدی برسد.

سالهاست خاک فلسطین راوی دخترکانی است که بی آغوش مادرانه با دست های کوچک، آرزوهای بزرگشان را به خاک می سپارند.

دیگر چه می‌توان گفت از رژیمی که جنایت را به نهایت رسانده و با قتل عام غیرنظامی ها از طریق بمباران ساختمان ها و بیمارستان ها در واقع دست به نسل کشی بزرگ زده است.

اسرائیل بذر حرامی است که توسط دستهای شیطانی آمریکا در خاک فلسطین کاشته شده و اکنون چون غده ای سرطانی در خاورمیانه رشد کرده و بوی گند اشغال‌گری اش در تن زمین پیچیده است.

بمباران اماکن عمومی و امن همانند مدارس و بیمارستان ها تنها از زورگویان کودک کشی بر می آید‌ که مفتضحانه در باور بی خردشان با دستهای خون آلود، قهقهه مستانه سر می‌دهند؛ غافل از این که به زودی دستی از آستین آزادی بیرون خواهد آمد و آفتاب بار دیگر از سرزمین فلسطین طلوع خواهد کرد.