یادداشتی بر اهمیت تعلیم و تربیت در دوران ابتدایی و نقش آن در شکل‌دهی شخصیت کودکان *زهرا قاسمیان

به گزارش نگاه اقتصاد، در نظام تعلیم و تربیت، خانواده نخستین پایگاه تربیتی است، اما پس از دوران طفولیت، نهاد آموزش و پرورش نقش مهمی در تربیت کودک ایفا می‌کند. در سیستم آموزشی دولتی، مقطع ابتدایی، که از سن شش تا دوازده سالگی را دربر می‌گیرد، اولین و مهم‌ترین مرحله است که کودک وارد آن می‌شود. در این دوره، کودک به دنبال ایجاد شخصیت خود است و تربیت صحیح و مربیان شایسته در این مقطع تاثیر زیادی در آینده او دارند.

کودکان در این سن بسیار از مربیان خود تاثیر می‌پذیرند و بسیاری از رفتارها و عقاید آنها را در ضمیر ناخودآگاه خود پذیرفته و تثبیت می‌کنند. بنابراین، مربیان باید به خوبی وظیفه خود را انجام دهند تا نسل آینده به درستی تربیت شود. همچنین، مربیان باید ویژگی‌های خاص دختران و پسران را در نظر بگیرند و روش‌های تربیتی مناسب را به کار بگیرند.

دختران دبستانی عاطفه‌ای قوی دارند و بیشتر از مربیان خود توجه و تشویق می‌خواهند. آنها نسبت به کلمات حساس‌ترند و به بازی‌های آرام و ذهنی علاقه‌مندند. در مقابل، پسران بیشتر به بازی‌های قدرتی و ورزشی علاقه‌مندند و در تعاملات اجتماعی خود، بیشتر به دنبال نمایش قدرت بدنی هستند.

دختران در کلاس از خود جنب و جوش کمتری نشان می‌دهند و علاقه‌مند به کارهای تزئینی و مسائل خانگی هستند. آنها از لوازم و نوشت‌افزارهای زیبا و ظریف استفاده می‌کنند. پسران در صحبت‌ها و روحیات خود بیشتر به دنبال قدرت و افتخار از شغل‌های مردانه هستند و علاقه‌مند به مباحث ورزشی و قدرتی می‌باشند.

با توجه به ویژگی‌های شخصیتی مختلف دختران و پسران، روش‌های تربیتی در دوران ابتدایی باید متناسب با نیازهای آنان باشد. این تربیت در این دوره می‌تواند پایه‌گذار آینده‌ای روشن برای هر کودک و در نهایت جامعه باشد. انتخاب مربیان ماهر و استفاده از روش‌های صحیح تربیتی، تأثیر زیادی در رشد و پیشرفت جامعه خواهد داشت.