از لطافت باران تا مصائب شهروندان *کورش سهرابی

از دید نگارنده و شاید هم بسیاری از اهل ذوق و احساس،فصل های پائیز و زمستان،بهترین و خاطره انگیزترین روزهای سال را در وجود آدمی نهادینه می کنند.شاید بهترین مطلع فصل پائیز،شعر معروف”باد سرد آرام بر صحرا گذشت سبزه زاران رفته رفته زرد گشت”.یا شعر معروف”زمستون برای من قشنگه پشت شیشه”باشد.اما در هنگام بارش باران و گهگاهی هم برف،به راستی و به عینه،شهروندان ایلامی دچار مصائب فراوانی می شوند.آب گرفتگی خیابان ها و جداول و کانال های هدایت آب و پر شدن چاله ها و گودال های ناشی از ساخت و ساز و کنده کاری های سازمان ها و نهادهای خدمات شهری و افتادن شهروندان و وسایل نقلیه در آن ها و.از این موارد مهم تر،رنجی است که شهروندان بایستی در هنگام عبور و مرور و حرکت در پیاده روها و خیابان ها و کوچه پس کوچه های شهر متحمل شوند.ریزش آب ناشی از خروج لوله ای آویزان شده از سقف و دیوار خانه ها و مغازه ها بر سر مردم و موزائیک های شکسته و کنده شده و چاله ای بی شمار در پیاده روها هم به مصائب بی شمار شهروندان اضافه می شود.در این بین هم هستند کسانی که بی توجه به حق و حقوق شهروندان و در سایۀ نظارت ناکافی بر ساخت و سازهای موجود در شهر،اقدام به تخریب معابر و رها کردن آن ها تا سال های متمادی می کنند.به عینه دیده می شود که هنگامی که مصالح ساختمانی به ویژه بتُن در یک پروژۀ ساختمانی،اضافه می آید،آن را در کوچه ها و خیابان ها خالی می کنند که شاهد تشکیل موانع زیادی از این دست در سطح شهر هستیم که خود به مشکلات موجود اضافه می کند.حقیقتاً که شهر برای شهروندان و تأثیرگذاری بر روح و روان آنان و به اصطلاح ایجاد نشاط و شادابی و سرزندگی،فاصلۀ زیادی تا رسیدن به استانداردهای داخلی و جهانی دارد.پس شایسته و حق شهروندان است که در شهری سرزنده و برخوردار از شرایط حداقلی زندگی کنند.