حاج صارم؛ سردار سجاده نشین سپاه اسلام

که روزی نعره مردانگیش در صور و صیدا آسایش متجاوزان اسرائیلی را به عذاب تبدیل و روز بعد هیبت فرماندهیش در کربلاهای ایران آرامش متجاوزان را مختل و روزی دیگر نجوای نیایشش در مساجد و منابر جراحت جان را التیام می بخشید.

به گزارش ایرنا، نام حاج “صارم طهماسبی” کلمه مبارکی است که با هیچ گوش شنوایی بیگانه نیست و رخسار پاکش همه عیون را تسخیر و قلوب را واله و حیران می کند.

او رزمنده ای مخلص، فرمانده ای شجاع، آزاده ای صبور و جانبازی باصفا بود که خاطرات تلخ و شیرین هشت سال دفاع مقدس را یکجا می توان در مرام و منش این مجاهد مبارز مشاهده کرد.

ای کاش می شد که شهید “مصطفی چمران” و مرحوم “سید علی اکبر ابوترابی” را دید تا قصه شیرین جانبازی “حاج صارم” در لبنان و داستان مقاومت او در اسارتگاه های عراق را از زبان آن ۲ یار سفر کرده بدرستی شنید.

آری؛ براستی که “صارم طهماسبی” در زمانه ای غریب از سجاده نشینان عشق به یکتاپرستی بود که شناخت سرزمین سبز جانشان در محاسبات زمینی نمی گنجد، او از خیل یارانی است که از مُلک وجود خود گذشتند تا مسیر را برای عبور کاروانیان شهادت طلب هموار کنند.

او و صدها عزیز مثل او سرمایه و اسرار انقلابند که زخم مزمن مجادله با دلالان تاریخ و داغ جاودانه شهیدان را بر بدن نحیف خود دارند و آن را بعنوان اسناد مظلومیت نهضت نورانی امام خمینی (ره) به نسل های آینده منتقل می‌کنند.

این نامدار گمنام، نماد واقعی افسانه سیمرغ است که ماندگارترین پرواز را در زیباترین معراج عشق و ایثار در روزگار خویش به نمایش گذاشت.

وی حماسه سازی بی قرار اما صبور، شیدایی واله اما متفکر، صبوری نامدار و گمنامی بی غرور بود.

سرداری سرافراز و فرمانده ای خطر پذیر و عشق آفرین، عارف و آزاده ای صاحبدل که حرفش دل نشین و کلامش شیرین بود، این امیر امانتدار، فکر و ذکرش هم نشین عرشیان اما خود خاک پای خاکیان بود.

حاج “صارم طهماسبی” نسخه قطوری از مصحف بشریت بود که مشق جانفشانی را در کسوت یک چریک انقلابی در صور و صیدا، بلندی های جولان در لبنان و فلسطین و جدال جانانه با تجاوزگران بعثی در دوران دفاع مقدس فرا گرفت و فرهنگ تهجد، جنگ و جهاد را بعنوان یک آموزه ارزشی به آزاد مردان و بسیجیان ایران اسلامی متصل و منتقل کرد.

این قهرمان رنجور و سردار صبور نماینده اقلیتی بود که ترجمان افق بی انتهای اکثریتی از دوران های دور را روایت میکرد.

این نامدار گمنام پس از سال ها هنرنمایی در مقابل جنود کفر، الحاد و هم صدایی با سرداران سرافزاری چون دکتر “چمران” و شهید “محمد منتظری” و عشق بازی در سرحدات ایران بزرگ و ترسیم مشق مقاومت در اسارتگاه های مخوف صدام معدوم و تلمذ در سر چشمه علوم عرفان و عارف صابر “مرحوم سید علی اکبر ابوترابی” در مورخه ۱۶ آبانماه سال ۹۴ با کوله باری از امراض و ابتلاعات جسمی و روحی و دنیایی از خاطرات ناگفته، زندگی را و داع و به خیل یاران شهیدش پیوست.

این یادگار پر مقدار و راوی صادق روزهای پر فراز و فرود دفاع مقدس با ۱۹۴ ترکش در بدن، دستی معیوب، بازویی بلند و قلبی مجروح و چشمی کم سو روز خودرا با نجوای نیایش به شب متصل و شب های پر رمز و راز خویش را نیز با عبادت و بندگی به روز گره میزد و سرانجام بعد از سال ها تحمل رنج و مرارت بسوی رب و خالق خویش پرکشید.

این علمدار با اقتدار، با سلاح توسل و ابزار توکل، مشغول مقابله ای نامتعادل با انواع و اقسام آلام سخت و کشنده بود و تلخی روزگار را با شیرینی قند و جودش قابل تناول می کرد.

سردار “طهماسبی” دلبری دلداده بود اما نه برای دنیا بلکه به کوی دوست، آزاده ای آماده نه جا مانده، عاشقی که خدا معشوق او بود و نامداری که برای گمنامی دعا می کرد.

گر چه از این نسل نورانی جز این صفات انتظاری نیست اما تجلیل از آنان نیاز ما است نه تمنای آنان.

آری، تکریم نام و یاد حاج “صارم طهماسبی” و یاران و همراهانش، واژه پردازی و عبارت سازی نیست بلکه سر افرازی و دل نوازی است.

او هویت این دیار، ملاکی متقن و نماد زنده وطن خواهی و دشمن ستیزی ملت فرهیخته ایران است و تعظیم و تکریمش یک الزام بزرگ اجتماعی است.

شهید حاج “صارم طهماسبی” یکی از مجاهدین مبارز بود که مدت ۷ سال همراه با شهیدان “چمران” و “محمد منتظری” و “اندرزگو” در لبنان و فلسطین با رژیم غاصب اسرائیل مبارزه کرد، در سال ۵۷ جهت کمک به مبارزین و سرنگونی رژیم منحوس پهلوی به وطن برگشت و در دوران دفاع مقدس نیز بعنوان یک فرمانده عالم و مقتدر از دستاوردهای انقلاب اسلامی دفاع کرد.

وی در ۱۶ آبان ماه ۱۳۹۴ با ۵۰ ماه سابقه اسارت و ۷۰ درصد جانبازی بعلت جراحات ناشی از جنگ تحمیلی به شهادت رسید./ایرنا