حال ناخوش دارو و درمان ایلام *کورش سهرابی

پُرکاربردترین دعائی که تاکنون در خاطرم مانده است این دعاست”خدا نکند سر و کار کسی به پزشک و بیمارستان و دارو و درمان بیفتد”.اما زمانی که لاجرم و غیر ارادی؛ناخوش می شویم و به آن چه که از خدا خواسته ایم به آن نیازمند نشویم،سر و کارمان می افتد،تازه دردهای دیگری به دردمان اضافه می شود.از هزینه های ویزیت که بر اساس قدرت چانه زنی صاحبان قدرت تعیین می شود تا جیب خالی مردم نیازمند گرفته و کمیابی و نبود دارو و قیمت سرسام آور آن تا سرگردانی برای گرفتن نوبت MRI.همان گونه که اهل فن و سلامت گفته اند،پیشگیری بر درمان اولویت دارد،به همان اندازه و شاید هم مهم تر،تشخیص سریع و اولیۀ بیماری هم نقشی حیاتی در درمان و پیشگیری از روند رشد بیماری به مراحل حادتر و سخت تر شدن روند درمان دارد.آرزومندم که سر و کار کسی برای درمان به”پارکینگ شهرداری کرمانشاه”نیفتد،هر چند که تاکنون تعداد زیادی از مردم هم استانی برای پیگیری درمان و اقدامات تشخیصی به ناچار به این شهر می روند،اما لازم به یادآوری است که در اشاره به موضوع MRI به حدی دچار کمبود و بحران هستیم که برای یک عکس سادۀ MRI بایستی تا ۶ ماه صبر کنیم.بله مسوول محترم؛۶ ماه.حال اگر آشنا یا دلسوزی در واحد پذیرش داشته باشید او هم لطف می کند و از سر دلسوزی راهنمائی تان می کند که اگر می خواهی زودتر عکس بگیری برو و در بیمارستان بستری شو تا بتوانی به صورت اورژانسی عکس بگیری و گرنه برو تا ۶ ماه دیگر.در این میان بیماری که ممکن است ثانیه ها برایش حیاتی بوده و فرصت درمان داشته باشد و به مراحل حاد بیماری نرسد،بایستی ۶ ماه برای یک عکسMRI،روزها و شب ها را بشمارد تا نوبتش برسد.اما در پارکینگ شهرداری کرمانشاه به مانند بازار میوه و تره بار،افرادی در نقش دادزن و مشتری جمع کن،هوار می کشند”MRI”فوری.در مصاحبه ها و گزارش های مسوولین مربوطه می بینیم و می شنویم که شاخص های بهداشتی و درمانی و تشخیصی استان ایلام نه تنها از شاخص کشور بالاتر است بلکه شانه به شانۀ سایر کشورها در حال پیشرفت هستیم و می خواهیم کاری کنیم که هم استانی های عزیزمان نیازی به سفر به سایر استان ها نداشته باشند،اما وقتی که گذر بیمار به پزشک می افتد آن وقت است که پرده ها کنار زده می شوند.اگر می بینیم که بُرج ها و مجتمع های پزشکی یکی پس از دیگری در حال ساخت و تکمیل هستند و قارچ گونه در حال سر برآوردن در کوچه ها و خیابان های تنگ و باریک شهر،نباید هورا بکشیم و کف و سوت بزنیم.بایستی در فکر برویم که چرا مردم شهر و استانمان بیمار هستند و اگر هم بیمار می شوند به جای اضافه کردن دردی بر دردهایشان،به فکر علاج دردشان باشیم و اگر دستی در کار است و یا به اصطلاح،مافیائی نمی گذارد که مردم آب خوش از گلویشان پائین برود را فاش کنید.