برق؛ ضرب زمان در ضربان دل ما * محمد رستمی- فعال فرهنگی

جدا از مفاهیم متعالی و فلسفی نور و حکمت آن، که مقال و مجال دیگری می طلبد، روشنایی فیزیکی هم مد نظر بوده و حتی بر فراز قبر اموات چراغی گذاشتن، یا به یادشان شمعی روشن کردن هم حکایتی است.

وقتی روشنایی صورت می گیرد و برقی روشن می شود، ناخودآگاه صلواتی فرستاده می‌شود .

اما امسال سالی بس متفاوت است؛ آسمان کمتر از خود نم اشکی ریخت و رود کمتر نغمه خواند و سدها پا از گلیم خود فراتر ننهادند و همچون پارچه های قدیمی آب رفتند و کوچک شدند.

اکنون باید به فکر پیر زنی بود که نفس زنان در اتاق های آی سی یو بی‌اکسیژن نمی‌تواند نفس بکشد؛ یا کشاورزی که اگر برق چاه های او تامین نشود وعده سر خرمن او نه به زبان امثال حکم و طنز، بلکه واقعیتی عینی پیدا می کند.

باید به فکر دانش آموزی بود که سر جلسه امتحان حضوری و مجازی، بی‌برقی استرسی مضاعف بر او وارد می‌کند.

باید به فکر جانبازی بود که با زدن دکمه برق، ویلچرها توان بلندکردن او پی نوشیدن جرعه‌ای آبی را ندارند؛ باید به فکر سوخت ماشین آمبولانسی بود که بنزین وسط راه تمام نکند و صاحب پمپ بنزین نگوید آقا شرمنده ام برق نیست.

بنابراین، اکنون هنگامه ایثار اجتماعی است. دوباره می توان در یک سطل آب لباس ها را شست و مدتی جارو برقی ها را به کناری نهاد؛ می توان به زیر سایه درختی در حیاط خانه رفت و یک زیرانداز تدارک دید تا حیات کسی در بیمارستان به مخاطره نیفتد.

می توان لامپ های اضافه خانه را خاموش کرد و این بار در مقام عمل به فکر صحبت های آقای ایمنی بود که: هرگز نشه فراموش لامپ اضافی خاموش!

می توان از پله ها بالا رفت و هم ورزش و هم نرمشی کرد و از آسانسور ها چشم پوشید.

می توان دوباره با تیشه‌ای گوشتی کوبید و چرخ گوشت را به کناری نهاد.

می توان با جاروهای دستی خانه ای را تمیز کرد و صدای طفلکی ناز شنید: مامان! من به خاطر کودکان سرطانی بیمارستان، آشغال بر فرش ها نمی ریزم تا کمتر از جارو برقی استفاده کنید!

باور کنید ما مردمان عشق و ایثار و از خود گذشتگی هستیم.

ما می توانیم لامپ ها را خاموش کنیم تا نای و زندگی دیگران پی یک کپسول اکسیژن خاموش نشود.