برای محکومیت های پوشالی   *کورش سهرابی

این جنگ ممکن است بین دو انسان، خانواده، ایل و طایفه و در ابعاد بزرگتر هم بین دو کشور و حتی چندین کشور اتفاق بیفتد.

آن چه که در غزه در حال رخ دادن است را اگر با هر مرام و مسلک و دین و آئین و گرایش های متنوع سیاسی و عقیدتی بسنجیم، قابل چشم پوشی و بی طرفی نیست. ما ۸ سال جنگ و استرس و اضطراب و آوارگی و ترس را به بدترین شکل ممکن تجربه کردیم و دیدیم. نه رسانه ای بود و نه فضای مجازی و نه شبکه های متعدد ماهواره ای که رنج و فلاکتمان را به دنیا مخابره و افکار عمومی را به سمت ما هدایت و متمرکز کند.

اما آن چه اکنون در قسمتی از جغرافیای جهان اسلام و دنیا می گذرد قابل چشم پوشی و محکومیت های نمایشی برای رفع تکلیف نیست. دیگر بار با تو سخنی دارم، اما نه از دیار عشق، از سرزمین عروسک ها، از دنیای بی احساس آدمک ها، آن جا که دیگر نشانی از آدمیت و عاطفه نیست. آن جا که تنها گلوله و موشک و بمب با قلب ها آشناست.

از سرزمین”الخلیل”از اورشلیم تا بهشت موعود دور”. برای تو از عصر به خون نشسته می گویم؛ از ثانیه های وحشی و دقیقه های توفانی. تو می دانی در دنیایی که هر روز صبح به گنجشک هایش سلام می کنی چه می گذرد؟ تو می دانی در قفای ملاقات شیرین تو با مهتاب در آن سوی مهتاب مرزها چگونه چشم هزاران کودک فلسطینی با جنازۀ بی جان عزیزی دیدار می کنند و هزاران جنین با خون وضو می گیرند و قربانی جهل و جنایت مزدوران و دست پروردگان آمریکا و اسراییل در سکوت پر معنا و سنگین و بی تفاوتی مدعیان دروغین حقوق بشر می شوند؟

تو تفسیر عصر پر بلای خویش را می دانی؟ تو می دانی در دنیایی می رویی و سبز می شوی که در حریم پاک الهی، قلب مظلومان به نماز نشسته و کودکان خفته در گهواره، با صفیر گلوله ها و موشک ها دریده می شود؟

من از دنیای بی نشان، من از ناکجا آبادی ویران، من از سرزمینی با تو سخن می گویم که به جای پروانه های عاشق، خفاشان شب پرست شهد گل هایش را می مکند. از دنیای مجسمه ها. امروز لبخند بر من و تو حرام است.تو دیدی که آن کودک فلسطینی، چگونه غافل از مرگ با پیکر سرد مادرش سخن می گوید؟

امروز زمزمۀ تفنگ ها و موشک ها، سمفونی ماست. امروز شمیم خوش یاسمن ها مشام من و تو را نوازش نمی دهد.امروز عطر باروت و خون در فضای سینه هاست.نقش تبسم را بر لب های کودکان دنیای ما پاک می کنند و چه غافلیم من و تو. امروز باید در وداع عاطفه ها مرثیه بسازیم. امروز مرگ سرد چلچله ها را کسی به عزا نمی نشیند و برای درگذشت کبوترها هم کسی ختم نمی گیرد.

در فلسطین اشغال شده چه کسی به ضجۀ زیتون ها گوش می کند؟ چه کسی به داد کودکان و زنان و مردان بی دفاع می رسد؟ امروز به جز صدای شکستن مداوم قلب ها چه صدایی شنیده می شود؟ وجدان بشریت در کدامین حریر ناز خفته و کجاست غیرتی که جاری در رگ های انسانیت است؟ آیا می توان بی تفاوت از کنار این همه جنایت و قساوت در حق کودکان و زنان و مردان بی دفاع گذشت یا نه آن را به گذشت زمان بایستی سپرد؟

پس مرگ سرد مهمان آن قلبی است که هر ثانیه مرگ دل ها، مرگ دست ها و مرگ لبخندها را می بیند و می گذرد. آیا من و تو می دانستیم که نیستیم؟ اگر بودیم که قلب آن کودک فلسطینی از هراس آوارگی و مردن نمی لرزید و دست آن جوان فلسطینی با سنگ سرزمین خودش خُرد نمی شد.

مشاهدۀ حجم ویرانی‌ها و تلفاتی که از نوار غزه و به بیان واقعی تر، نوار خون می‌بینیم نشان‌ می‌دهد که بدون شک اسرائیل همچنان از سلاح‌های نامتعارف استفاده می‌‌کند، جامعۀ جهانی باید در خصوص جنایت‌های اشغالگران واکنش ‌نشان دهد. به راستی کشورهای عربی و انسان‌های با وجدان کجا هستند تا متوجه زنان و کودکانی باشند که کشته‌ و زنده به گور می‌شوند؟چرا هیچ کس به آنان توجه نمی‌کند.

بدون شک حمله نظامی به نوار غزه،راه اندازی یک نسل کشی دیگر در برابر چشم سازمان های به اصطلاح مدافع حقوق بشر و به ویژه سازمان ملل متحد است.تمام دنیا می دانند که نه دولت فلسطین و نه حماس، هیچ کدام نه تانک دارند و نه توپ و توپخانه و نه هواپیما و دیگر ادوات جنگی، بنابر این آن چه جریان دارد نامش جنگ نیست، بلکه حمله جنگی به مردم بی سلاحی است که جرمشان زندگی در کنار همسایه ای ناخوانده و نامشروع به نام اسراییل است. اکنون هنگامۀ درنگی دیگر است. بیایید نگذاریم عشق را سر ببُرند و نگذاریم این کرۀ خاکی با باروت بی اعتنایی و نامهربانی،انفجار را باور کند.