علی آباد با طعم آلو

فرشته قاسمیان/اگر از شمال استان ایلام و از مسیر دره ارغوان، در مسیر جاده لومار – ایلام حرکت کنید، بعد از پشت سر گداشتن پنج، شش روستا، به روستایی خوش و آب و هوا و پر از باغات میوه و مزارع برنج می رسید که تابلوی ورودی آن به نام روستای علی آباد وسطی ثبت شده است.

این روستا در سالهای دور و در ایام خوش سال های ۶۰ در مسیر اصلی جاده ایلام به شیروان چرداول بود، درست بین سه راهی که یک مسیر آن به سیروان، مسیر دیگر به چرداول و مسیر سوم، جاده ایلام بود، رفت و آمد زیاد باعث رونق و آبادانی روستا شده بود، یادم می آید در آن سال ها این سه راهی مملو از مسافرانی بود که هر کدام به یکی از این سه مسیر می رفتند.

مسیری زیبا و فرح بخش که با گذر از آن هوای خنک کوهستان در گرمای تابستان لذت بخش بود و انبوه برف زمستان همه چیز حتی پرندگان را هم زمین گیر می کرد، جمعیت روستا به نسبت خوب بود اما متاسفانه در یک دهه اخیر جز چند خانوار کسی در این روستای زیبا ساکن نیست و اهالی آنجا فقط فصل تابستان را در روستا می مانند و زمستان تقریبا خالی از سکنه است، طبیعت به نهایت زیبایش باعث شده تا اهالی برای بازگشت ترغیب شوند و در چند سال اخیر، اندکی رو به شلوغی جمعیت می رود.

روستای علی آباد با داشتن چشمه های دائمی و باغات فراوان و کاشت انواع صیفی جات می تواند به یکی از روستای های تولید کننده محصولات کشاورزی در استان تبدیل شود و این امر مهم همت مسئولین مربوطه را می طلبد، طبیعت جنگلی و کوهستانیش هم یکی دیگر از خصوصیات این روستای سرسبز است.

در دامنه های کوه لنه انواع محصولات گندم، نخود، عدس، کنجد، گرمک و جو کشت می شود که اگر حمایت های بیشتر را در زمینه کشت این محصول را با خود داشته باشد می تواند به یکی از قطب های برتر کشت این محصولات تبدیل شود.

بنا به گفته اهالی این روستا، علی آباد در اصل آلوآباد بوده که به مرور زمان تغییر نام داده و این به خاطر درختان فراوان آلو در این روستاست، بهترین آلوی آن به نام آلوی سیاه که شاید بهتر بگوییم زیستگاه این آلو در ابتدا روستای علی آباد بوده، آلوی به غایت شیرین و آبدار که انواع مختلفی دارد و بهتریت نوع آن به اندازه یک انجیر و با طعم ترش و شیرین که یک بار آن را امتحان کرده باشین مزه اش هیچگاه از خاطرتان نمی رود، نکته جلب اینجاست که اگر یک شاخه از این درخت را بکارید، ریشه آن در طول چند سال رشد فراونی می کند و درختان زیادی از محل ریشه سر می آورند و در طول دو سال میوه می دهند و همون یک ریشه در طول شش سال باغی کوچک را تشکیل می دهد.

رودخانه دائمی که از میان باغات این روستا می گذرد، زیبایی آن را صد چندان ساخته و در کنار رودخانه چشمه های فراونی وجود دارند که به طرز خوش آهنگی به رودخانه می پیوندند، عطر دل انگیز سبزی های کنار رودخانه و تمشک های وحشی هر بیننده ای را مسحون خود می کنند، اگر از کنار قلارنگ رد شوید، بوی آویشن کوهی مستتان می کند و صدای زنگوله گله های بز و گوسفند شما را به گذشته های دور می برد، خنکای صبح و نسیم روحبخش عصرگاهان این روستا، بهشت را در خاطر رهگذران تداعی می کند.

به نظرم این نوع روستاها در سراسر کشور کم نیستند، روستاهای زیبا و بکری که اگر به آنها توجه شود می توانند هم باعث اشتغالزایی و هم به قطب گردشگری تبدیل شوند این مهم فقط همت مسئولین را می طلبد، نباید این روستاهای زیبا فراموش و خالی از سکنه شوند چرا که باغ ها و کوهساران زیبایش باعث تنفس ما و مزارع و بوستان هایش رونق اقتصاد ما هستند، به امید آبادانی هر چه بیشتر کشور زیبایم ایران/یادداشت و گزارش تصویری از: فرشته قاسمیان

.

.